ខ្លឹមសារគោល៖ នារដូវវស្សាមានទឹកឡើងក្នុងស្រែនៅទូទាំងស្រុកកោះអណ្តែត ខេត្តតាកែវ ជាហេតុនាំឱ្យសម្បូរពួកសត្វកកេរ។ ដោយសារតែសេដ្ឋកិច្ចសកលលោកកំពុងធ្លាក់ចុះ ហើយបណ្តាលឱ្យមនុស្សជាច្រើនបាត់បង់ការងារធ្វើ អ្នកខ្លះក៏កំពុងតែប្តូរមុខរបរទៅចាប់កណ្តុរហើយនាំចេញ ដើម្បីសម្រាលបន្ទុកចំណាយក្នុងជីវភាព។
ស្រុកកោះអណ្តែត ខេត្តតាកែវ – កាលពីចុងខែកក្កដា នៅខេត្តតាកែវ បុរសម្នាក់ឈ្មោះ ឡោ សំអាត បានបើកធុងដាក់ទឹកកកពណ៌ទឹកក្រូច ដើម្បីយកទឹកកកមួយដុំចេញពីធុងនោះ។ បន្ទាប់មក គាត់បានបន្តកាត់ទឹកកកនោះជាដុំតូចៗ ហើយដុំទឹកកកទាំងនោះក៏ខ្ទាតទៅគ្រប់ទិស នៅពេលដែលគាត់ចៀរជាដុំតូចៗប៉ុនផ្លែទំពាំងបាយជូរ។
បុរសអត់ពាក់អាវបញ្ចេញទ្រូងរូបនេះក៏បានដាក់ដុំទឹកកកមួយដុំៗចូលទៅក្នុងទ្រុងនីមួយៗធ្វើពីសរសៃដែកនៅទីធ្លាមុខផ្ទះ។ ទ្រុងនីមួយៗពេញដោយសត្វកណ្តុរស្រែដែលមានងាប់ខ្លះ។ ទឹកកកអាចឱ្យសត្វពពួកកកេរនេះនៅមានជាតិទឹក និងរស់តាមផ្លូវនៅពេលត្រូវបានបញ្ជូនទៅប្រទេសវៀតណាមដើម្បីលក់។
លោក សំអាត និងភរិយារបស់លោកឈ្មោះ ទុំ សុខ ស្ថិតក្នុងចំណោមឈ្មួញកណ្តាលជាច្រើននាក់ ដែលបានប្រមូលទិញសត្វកណ្តុរដែលអ្នកភូមិបានចាប់ នៅក្នុងស្រុកកោះអណ្តែត ខេត្តតាកែវ។ រដូវវស្សាទឹកឡើងពេញស្រែនៅទូទាំងស្រុកកោះអណ្តែត ខេត្តតាកែវ ជាហេតុនាំឱ្យសម្បូរពួកសត្វកកេរពណ៌ប្រផេះប៉ុនផ្លែត្នោតនេះ។
បន្ទាប់មកទៀត សត្វកណ្តុរដែលជាធម្មតារកចំណីក្នុងស្រែនិងស៊ីកួរស្រូវនោះ ត្រូវបាននាំចេញទៅប្រទេសវៀតណាម ជាទីដែលពួកវាត្រូវបានគេយកទៅចម្អិននិងទទួលទាន។ អ្នកភូមិជាច្រើនធ្វើជាខ្មាស នៅពេលអ្នកយកព័ត៌មានសួរអំពីជោគវាសនារបស់សត្វកណ្តុរដែលត្រូវបាននាំចេញទាំងនោះ។ មានតែលោក សំអាត ប៉ុណ្ណោះដែលលាន់មាត់ខ្លាំងៗថា៖ «គេស៊ីវាហ្នុង»។
អ្នកស្រី សុខ អាយុ៤៨ឆ្នាំ បាននិយាយថា ពួកគាត់បានឈប់ទិញសត្វកណ្តុរពីអ្នកភូមិកាលពីមេសានិងដើមខែឧសភា ពីព្រោះព្រំដែនវៀតណាមត្រូវបានគេបិទក្នុងខែមីនា ដោយសារតែមានករណីរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ១៩។
អ្នកស្រីបានបន្តថា ទើបតែនៅចុងខែឧសភា ពួកគាត់អាចបញ្ជូនសត្វកណ្តុររស់ៗឱ្យឆ្លងកាត់ព្រំដែនឡើងវិញបាន ពេលខ្លះតាមផ្លូវគោក ពេលខ្លះតាមផ្លូវទឹក។
អ្នកស្រី សុខ និងលោក សំអាត ដែលមានអាយុ៥១ឆ្នាំ បានឱ្យដឹងថា បន្ទាប់ពីបានចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មរបស់ពួកគាត់ឡើងវិញ ពួកគាត់កត់សម្គាល់ឃើញថា អ្នកភូមិក៏នាំគ្នាចាប់កណ្តុរច្រើនឡើងៗ ហើយលក់ឱ្យឈ្មួញកណ្តាលនៅក្នុងមូលដ្ឋានស្រុករបស់ពួកគាត់។
អ្នកស្រី សុខ បានពោលដូច្នេះថា៖ «ឥលូវគេនាំគ្នាលក់កណ្តុរច្រើនណាស់ ព្រោះគេអត់មានការងារធ្វើ ដើម្បីយកលុយទិញម្ហូប»។
ស្ត្រីម្នាក់ជិះម៉ូតូមកដោយមានទ្រុងធំមួយភ្ជាប់នៅខាងក្រោយម៉ូតូ ហើយមានកូនស្រីម្នាក់អង្គុយនៅចន្លោះគាត់និងសត្វកណ្តុរ។
ទោចក្រយាន្តនេះបានចូលទៅទីធ្លាមុខផ្ទះរបស់អ្នកស្រី សុខ និងលោក សំអាត ហើយកូនប្រុសរបស់ពួកគាត់យកទ្រុងកណ្តុរមកថ្លឹង ហើយរលាក់ទ្រុងនោះឱ្យកណ្តុរដែលមានចំនួនប្រហែល២៥ក្បាលធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទ្រុងរបស់គ្រួសារខ្លួន។ បន្ទាប់ពីអាប់លុយជាប្រាក់រៀលរួច ស្ត្រីនោះនិងកូនស្រីរបស់គាត់ក៏បានចាកចេញទៅដោយមិនបាននិយាយអ្វីច្រើនទេ។
អ្នកស្រី សុខ បានពន្យល់ដូច្នេះថា៖ «មានគេមកលក់ច្រើនណាស់។ ឱ្យតែគេចាប់បាន យើងទិញយក តែបើគេនៅវៀតណាមមិនទិញយើងទេ យើងក៏មិនដឹងជាទិញពីគាត់ម៉េចដែរ។»
អ្នកស្រីបានឱ្យដឹងទៀតថា៖ «តម្លៃបានធ្លាក់ចុះពី៥០០០រៀល (ប្រហែល១,២៥ដុល្លារ) ក្នុងមួយគីឡូក្រាម មកនៅ៤៥០០រៀល (១,១០ដុល្លារ) នាខែភ្លៀងដែលចាប់ផ្តើមក្នុងខែឧសភា»។
អ្នកស្រី សុខ បានឱ្យដឹងថា ចំនួនអ្នកចាប់សត្វកណ្តុរបានកើនឡើងនៅក្នុងស្រុករបស់អ្នកស្រី ដែលភាគច្រើនដោយសារតែពួកគាត់ឈប់ធ្វើការ ហើយមានឱកាសការងារតិចតួច តាំងពីមានករណីរីករាលដាលជាសកលនៃជំងឺកូវីដ១៩ លើកលែងតែការងារនៅលើស្រែទេ។
អ្នកស្រីបាននិយាយសំដៅដល់សកម្មភាពលក់សត្វកណ្តុរនេះថា៖ «វាជារឿងល្អតើ! សម្រាប់អ្នកភូមិ។ គាត់អាចរកបានតិចណាស់ក៏១ម៉ឺនដែរ (២,៥ដុល្លារ) ទៅ ១៥០០០ (៣,៧៥ដុល្លារ) ដែរក្នុងមួយថ្ងៃ។»
ក៏ប៉ុន្តែអ្នកភូមិនៅស្រុកកោះអណ្តែតបានលើកឡើងថា ប្រាក់ចំណូលរកបានពីសកម្មភាពលក់សត្វកណ្តុរនេះមានចំនួនតិចតួចណាស់ ពោលគឺបានត្រឹមតែអាចលៃលកតម្រូវការមូលដ្ឋានដូចជាអង្ករជាដើមប៉ុណ្ណោះ។ ការងារនេះទាមទារឱ្យមានស្មារតីប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់និងនឿយហត់ខ្លាំង ប៉ុន្តែបានចំណូលតិចតួច។
លោក ចាន់ វ៉ាន់ដេត ជាកសិករនៅភូមិចំបក់ឯម ស្រុកកោះអណ្តែត ជិះទូករយៈពេល៣០នាទីរៀងរាល់ថ្ងៃ ទៅស្រែនៅក្បែរព្រំដែនវៀតណាម ដើម្បីចាប់សត្វស្មោកគ្រោកទាំងនេះ។ នៅពេលនៅស្រែ លោក វ៉ាន់ដេត មិនប្រើអន្ទាក់ឬសំណាញ់ទេ។ លោកប្រើតែដៃទទេដើម្បីចាប់កន្ទុយសត្វកណ្តុរចេញពីរូង ជាហេតុបណ្តាលឱ្យយូរៗម្តងលោកត្រូវសត្វកណ្តុរខាំ នាំឱ្យមានស្លាកស្នាមនៅលើដៃ។
សកម្មភាពចាប់ពួកសត្វកកេរតាមរបៀបធម្មតានេះ មានភាពយឺតយ៉ាវនិងលំបាក។ លោក វ៉ាន់ដេត បានលើកឡើងថា ចំនួនមនុស្សនៅស្រែមានកាន់តែច្រើនឡើងៗ ដោយសារតែត្រូវប្រជែងគ្នាចាប់សត្វកណ្តុរដែលមានចំនួននៅដដែល។
លោកបានពោលដូច្នេះថា៖ «គេមករកកណ្តុរហ្នឹងស្ទើរតែពេញមួយភូមិទៅហើយ ហើយពេលថ្ងៃភូមិឡើងស្ងាត់។ បើមានការងារស្រួលធ្វើផ្សេង ខ្ញុំមិនមកទេ ព្រោះវាពិបាកណាស់ ហើយចាប់កណ្តុរមិនបានច្រើនទៅទៀតហ្នឹង។»
លោក វ៉ាន់ដេត បានឱ្យដឹងទៀតថា គ្រួសាររបស់លោកមានស្រែមួយ ហើយពួកគាត់អាចលក់ស្រូវបាន ប៉ុន្តែលុះត្រាតែឈ្មួញវៀតណាមទិញស្រូវទាំងនោះ ហើយផ្តល់តម្លៃល្អ។ លោកបានបញ្ជាក់ថា តម្លៃស្រូវស្ថិតនៅចន្លោះប្រហែលពី៧០០ ០០០រៀល (១៧៥ដុល្លារ) ក្នុងមួយតោន ពោលគឺធ្លាក់ពី៩០០ ០០០រៀល (២២៥ដុល្លារ)។
លោក វ៉ាន់ដេត បានឱ្យដឹងថា ដោយសាតែចំណូលពីមុខរបរលក់ស្រូវធ្លាក់ចុះបែបនេះ គ្រួសាររបស់អាចរកចំណូលផាត់ចំណាយបានបន្តិចបន្តួច ពោលគឺប្រហែល៧,៥០ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃសម្រាប់យកទៅទិញម្អូបនិងបំពេញតម្រូវការចាំបាច់ផ្សេងៗទៀត។
ភរិយារបស់លោកឈ្មោះ ខៀន ថាច ដែលកំពុងគេងលើអង្រឹង បានលើកឡើងថា សព្វថ្ងៃនេះ ដើម្បីទទួលបានការងារធ្វើ មានតែធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងភ្នំពេញ ប៉ុន្តែមិនធានាថា ពួកគាត់អាចរកការងារបានធ្វើទេនៅក្នុងវិស័យនានាដែលរងផលប៉ះពាល់ខ្លាំងដូចជា វិស័យកាត់ដេរនិងវិស័យសំណង់ជាដើម។
អ្នកស្រី ថាច បានពោលថា៖ «ប្រជាជននៅហ្នឹងគ្មានការងារធ្វើទេ។ គ្មានស្អីផ្សេងធ្វើទេក្រៅពីចាប់កណ្តុរនោះ។ ពួកខ្ញុំពេញចិត្តនឹងលុយប៉ុណ្ណឹង ព្រោះធ្វើស្រែឥលូវមិនសូវល្អទេ។»
លោក ញឹប ស្រ៊ន ប្រធានមន្ទីរកសិកម្មខេត្តតាកែវ ដំបូងឡើយបានបដិសេធថា អំឡុងពេលជំងឺកូវីដ១៩កំពុងរីករាលដាលនោះ សត្វកណ្តុរមិនត្រូវបានគេជួញដូរទេ ប៉ុន្តែនៅពេលអ្នកយកព័ត៌មានខិតខំចាក់សួរ លោកបានបញ្ជាក់ថា សត្វកណ្តុរកំពុងត្រូវបានដឹកញ្ជូនឆ្លងកាត់ព្រំដែនវៀតណាម។
លោក ស្រ៊ន បានបដិសេធមិនធ្វើអត្ថាធិប្បាយ ថាតើសត្វកណ្តុររស់អាចជាការបង្កើតបញ្ហាដល់សុខភាពដែរឬយ៉ាងណា ជាពិសេសនៅអំឡុងពេលមានវិបត្តិជំងឺឆ្លងនេះដែលបានសម្លាប់មនុស្សជាង៧៣០ ០០០នាក់នៅទូទាំងពិភពលោក។
ក្រសួងសុខាភិបាលបានរាយការណ៍ថា គិតចាប់តាំងពីខែមករាមក មានករណីឆ្លងជំងឺកូវីដ១៩ ចំនួន២៦៨ករណី ក្នុងនោះជាសះស្បើយចំនួន២២០នាក់និង៤៨នាក់កំពុងសម្រាកព្យាបាល ប៉ុន្តែមិនមានករណីស្លាប់ដោយសារតែជំងឺឆ្លងនេះទេ ហើយក៏មិនមានករណីឆ្លងត្រូវបានរាយការណ៍នៅខេត្តតាកែវដែរ។
លោក ស្រ៊ន បានគូសបញ្ជាក់យ៉ាងលឿនថា សកម្មភាពជួញដូរក្រៅផ្លូវការកំពុងជួយអ្នកភូមិឱ្យរកចំណូលបាន ដោយថា គ្រួសារប្រជាជនខ្មែរមួយចំនួនរ៉ាប់រងចំណាយបានច្រើន។ លោកបានលើកឡើងពីគុណប្រយោជន៍នៃសកម្មភាពជួញដូរនេះចំពោះកសិករដាំស្រូវផងដែរ ដោយបញ្ជាក់ថា កណ្តុរអាចបំផ្លាញស្រែបាន ប្រសិនបើពួកវាមិនត្រូវបានកសិករចាប់ទេនោះ។
លោកបានពោលបន្ថែមដូច្នេះថា៖ «បើមិនចាប់វាលក់ឬបំផ្លាញវាទេ វានឹងបំផ្លាញដំណាំរបស់យើង។»
មន្ត្រីកសិកម្មរូបនេះបានពន្យល់ថា កណ្តុរភាគច្រើនត្រូវបញ្ជូនទៅប្រទេសវៀតណាម ពីព្រោះប្រទេសនេះ ប្រជាជនចូលចិត្តទទួលទានសត្វកណ្តុរ ហើយលោកបានបន្ថែមថា ប្រជាជនខ្មែរក៏ទទួលទានសាច់សត្វកណ្តុរដែរ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សត្វកណ្តុរខ្មែរស៊ីក្តាម ខ្យង កួរស្រូវ និងស្មៅ។ ដូច្នេះ ទទួលទានសាច់កណ្តុរ មិនមានអនាម័យទេ។»
លោក នុត ស៊ីណាត ប្រធានមន្ទីរសុខាភិបាលខេត្តតាកែវ បានលើកឡើងថា អ្នកភូមិគួរតែប្រុងប្រយ័ត្ននៅពេលទទួលទានសាច់សត្វកណ្តុរ និងត្រូវប្រាកដថា វាត្រូវបានចម្អិនត្រឹមត្រូវ មុនពេលទទួលទាន។ លោកបានបញ្ជាក់ថា សកម្មភាពដឹកសត្វកណ្តុរទាំងនេះនៅក្នុងលក្ខខណ្ឌគ្មានអនាម័យ អាចបង្កបង្កើតឱកាសឆ្លងជំងឺផ្សេងៗទៅសត្វឬមនុស្ស។
លោក ស៊ីណាត បានបញ្ជាក់ថា ក្តីកង្វល់ធំផ្នែកសុខភាពនៅក្នុងសកម្មភាពជួញដូរសត្វកណ្តុរ គឺជារឿងទីពីរ។ រឿងសំខាន់ គឺវាផ្តល់លទ្ធភាពដល់ប្រជាជនក្នុងការរកប្រាក់ចំណូលចូលគ្រួសារបានខ្លះ អំឡុងពេលមានការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ១៩។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប្រសិនបើគាត់មិនរករបរហ្នឹងទេ គាត់នឹងគ្មានលុយទិញម្អូបទេ។»
លោក តាន់ ផាន់ណារ៉ា អគ្គនាយកនៃអគ្គនាយកដ្ឋានបសុសត្វ និងផលិតកម្មសត្វ នៃក្រសួងកសិកម្ម មិនអាចទំនាក់ទំនងធ្វើសេចក្តីអត្ថាធិប្បាយបានទេ។
អង្គការសុខភាពសត្វពិភពលោក (OIE) បានលើកឡើងនៅក្នុងសារអេឡិចត្រូនិចថា សត្វកណ្តុរអាចជា«ប្រភពនៃជំងឺឆ្លងជាច្រើន»។
អង្គការនេះបានលើកឡើងថា៖ «គួរតែមានកម្មវិធីផ្សព្វផ្សាយឱ្យយល់ដឹងអំពីជំងឺអាចចម្លងពីសត្វមកមនុស្សជាទូទៅ និងគួរតែជំរុញឱ្យអនុវត្តវិធានការបង្ការសាមញ្ញៗមួយចំនួន ដូចជា លាងដៃ មិនយកដៃទៅប៉ះមាត់ឬភ្នែក [និង] ពាក់ម៉ាស់ នៅពេលចាប់សត្វនិងនៅពេលកាន់សត្វទាំងនេះ។»
លើសពីនេះទៅទៀត អង្គការ OIE បានលើកឡើងកាលពីខែឧសភាថា មានសញ្ញាបញ្ជាក់ពីករណីទំនងថា ការឆ្លងជំងឺកូវីដ១៩ពីសត្វសំពោចអាមេរិកចញ្ចឹមកើតជំងឺហើយឆ្លងទៅមនុស្ស។
ទាក់ទងនឹងវីរុសដែលបង្កឱ្យមានជំងឺកូវីដ១៩ អង្គការនេះបានអះអាងថា គិតត្រឹមកាលពីចុងខែឧសភា៖ «ភស្តុតាងពីឯកសារវាយតម្លៃហានិភ័យ អង្កេតដំណើរការឆ្លងមេរោគ និងលទ្ធផលពិសោធន៍ មិនបានបញ្ជាក់ថា សត្វនៅរស់ឬផលិតផលសត្វមានតួនាទីណាមួយក្នុងការចម្លងជំងឺ SARS-COV-2-2 ទៅមនុស្សទេ។»
អង្គការនេះបានលើកឡើងបន្ថែមថា៖ «ករណីរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ១៩សព្វថ្ងៃនេះ កើតឡើងដោយសារចលនាចម្លងពីមនុស្សទៅមនុស្ស។»
រសជាតិដូចសាច់មាន់
មុខរបរលក់សត្វកណ្តុរនេះផ្តល់ផលប្រយោជន៍តិចតួចដល់អ្នកស្រី ជៀម នុត អាយុ៤០ឆ្នាំ ដែលរស់នៅលើដីតូចមួយជាមួយបងប្អូនស្រីពីរនាក់ រួមទាំងប្អូនប្រុសម្នាក់ដែលមានគ្រួសារ រស់នៅជាមួយគ្នាទាំងអស់។ អ្នកស្រុកកោះអណ្តែតរូបនេះបានឱ្យដឹងថា សមាជិកទាំងប្រាំបីនាក់ក្នុងគ្រួសារ គ្មានជម្រើសណាក្រៅពីក្រោកពីព្រលឹមរៀងរាល់ថ្ងៃទៅរកកណ្តុរនៅក្នុងស្រែទេ។
វិបត្តិជំងឺរីករាលដាលនេះបានបង្កផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់ជីវភាពរស់នៅនិងសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសាររបស់អ្នកស្រី ជាពិសេសក្រោយពេលដែលស្វាមី កូនប្រុសពេញវ័យ ប្អូនស្រី និងប្អូនថ្លៃរបស់អ្នកស្រី ត្រូវត្រឡប់ពីប្រទេសថៃវិញកាលពីខែមិថុនានិងកក្កដា ដោយសារតែមិនអាចរង់ចាំឱ្យសេដ្ឋកិច្ចធូរស្រាលឡើងវិញបាន។
អ្នកស្រី នុត ថាអ្នកទាំងបួនបានធ្វើការជាមួយគ្នានៅរោងឈើមួយកន្លែង ហើយជាធម្មតារកប្រាក់ចំណូលបានមិនតិចជាង២២៥ដុល្លារក្នុងមួយខែទេ តាមរយៈការងារផ្សេងៗដូចជា ឈូសនិងប៉ូលាឱ្យផលិតផលឈើរលោង។ សមាជិកគ្រួសារទាំងបួននាក់ដែលបានធ្វើការនៅឯប្រទេសថៃ ត្រូវបង់ប្រាក់ម្នាក់ប្រហែល១០ដុល្លារក្នុងមួយខែទៅឱ្យអ្នកចងការ សម្រាប់ទូទាត់សងប្រាក់កម្ចីដែលពួកគាត់បានខ្ចី ដើម្បីយកទៅធ្វើលិខិតឆ្លងដែន ធ្វើដំណើរ និងរត់ការឯកសារទៅប្រទេសថៃ។
អ្នកស្រី នុត បានឱ្យដឹងទៀតថា ស្វាមីនិងកូនប្រុសអ្នកស្រី បានខ្ចីប្រាក់ប្រហែល៥០០ដុល្លារសម្រាប់រត់ឯកសាររបស់ពួកគាត់និងបានសងវិញប្រហែលពាក់កណ្តាលហើយ។
អ្នកស្រី ជៀម ចិន្តា ដែលជាប្អូនស្រីរបស់អ្នកស្រី នុត បានឱ្យដឹងថា បងស្រីនិងបងថ្លៃប្រុសរបស់អ្នកស្រី បានខ្ចីប្រាក់ប្រហែល៦០០ដុល្លារសម្រាប់រត់ឯកសារនិងប្រហែល៤០០ដុល្លារបន្ថែមទៀតសម្រាប់ចំណាយផ្សេងៗ។
អ្នកស្រី នុត បានខ្ចីប្រាក់បន្តិចបន្តួចទៀតពីអ្នកចងការ ហើយអ្នកស្រី ចិន្តា ដែលបានត្រឡប់មកពីធ្វើការនៅប្រទេសថៃវិញកាលពីខែកក្កដានោះ កំពុងតែសងបំណុលគេ សម្រាប់ប្រាក់កម្ចីដែលយកទៅជួសជុលផ្ទះរបស់ពួកគេ។
អ្នកស្រី នុត បានពោលដូច្នេះថា៖ «លំបាកណាស់ ព្រោះយើងត្រូវចំណាយច្រើន។»
គ្រួសារនេះអាចលៃលកសងបំណុលបាននៅពេលដែលសមាជិកទាំងបួននាក់បានធ្វើការនៅប្រទេសថៃ។ ប៉ុន្តែនៅពេលត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញ ពួកគាត់បានដឹងច្បាស់ថា មានការងារតិចតួចឬគ្មានតែម្តងនៅក្នុងស្រុកកោះអណ្តែតនេះឬនៅក្រុងផ្សេងៗ ជាហេតុបណ្តាលឱ្យជីវភាពរស់នៅនិងការទូទាត់បំណុលជួបការលំបាក។
ខណៈដែលមន្ត្រីនានា កាលពីប៉ុន្មានខែកន្លងទៅថ្មីៗនេះ បានលើកឡើងថា អ្នកចំណាកស្រុកដែលត្រឡប់មកវិញ គួរតែត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួន ហើយធ្វើស្រែចម្ការវិញ ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវភាពរស់នៅ។
ធនាគារពិភពលោក បានរាយការណ៍កាលពីខែឧសភាថា វិស័យកសិកម្មដែលមិនសូវផ្តល់ផលនោះ មិនទំនងជាអាចជួយសម្រាលបញ្ហាបាត់បង់ការងារនៅក្នុងវិស័យសំខាន់ៗ ដូចជា វិស័យនាំចេញនិងវិស័យទេសចរណ៍ជាដើមទេ ដោយសារតែចលនារីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ១៩បណ្តាលឱ្យសេដ្ឋកិច្ចកំពុងធ្លាក់ចុះ។
អ្នកស្រី នុត បាននិយាយថា៖ «អ្នកមានស្រែអាចធ្វើកសិកម្មបាន តែពួកយើងគ្មានអ្វីសោះហ្នឹង។»
គ្រួសារនេះអាចចាប់សត្វកណ្តុរបានប្រហែលបួនឬប្រាំក្បាលរៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយលក់កណ្តុររស់បានលើស១ដុល្លារបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយគីឡូក្រាម។ កណ្តុរងាប់ត្រូវបានយកទៅផ្ទះយ៉ាងលឿន ហើយអាំងធ្វើជាម្ហូបសម្រាប់ថ្ងៃបន្ទាប់។
អ្នកស្រី នុត បានខ្ចប់សាច់អាំងទុកឱ្យសមាជិកគ្រួសាររបស់អ្នកស្រីដែលចេញទៅស្រែ ហើយទុកខ្លះសម្រាប់អ្នកស្រីខ្លួនឯងទទួលទានជាមួយពងទាចៀនឬបាយ។
អ្នកស្រី ចិន្តា បាននិយាយថា៖ «ដូចញ៉ាំសាច់មាន់ សាច់ជ្រូក ឬសាច់គោអ៊ីចឹង។»
អ្នកស្រីបានបន្ថែមថា វាជារឿងធម្មតាទៅហើយដែលអ្នកភូមិក្នុងតំបន់នេះទទួលទានសាច់កណ្តុរ។
បងប្អូនស្រីទាំងពីរនាក់នេះបានឱ្យដឹងថា សកម្មភាពចាប់សត្វកណ្តុរគឺជាប្រភពប្រាក់ចំណូលតែមួយគត់សម្រាប់គ្រួសាររបស់ពួកគាត់ ហើយពួកគាត់បារម្ភខ្លាចតែអ្នកភូមិប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពលំបាកជាងនេះទៀត ប្រសិនបើសេដ្ឋកិច្ចនៅតែបន្តធ្លាក់ចុះបែបនេះ។
អ្នកស្រី នុត ពោលទាំងមិនអាចទប់ទឹកភ្នែកបានថា៖ «បើនៅតែអីចឹងទៀត ប្រជាជននឹងដាច់បាយហើយ»៕
ប្រភព៖ VOD
